Jeśli:
- cierpisz z powodu depresji, obniżonego nastroju, nie masz siły, gorzej sypiasz, Twoje ciało boli lub w inny sposób daje znać somatyzując
- doświadczasz stanów lękowych, ataków paniki, natrętnych myśli
- przeżywasz kryzysw życiu zawodowym (wypalenie zawodowe, mobbing), prywatnym (rozwód, separacja, zdrada, nałóg partnera, problemy z komunikacją, przemocą w związku)
- śmierci, odejścia lub choroby kogoś bliskiego
- czujesz, że bliscy nie rozumieją Twoich emocji związanych z poronieniem, stratą okołoporodową,
- jesteś wyczerpana/wyczerpany procedurą in vitro, leczeniem niepłodności
- masz objawy „baby bluesa” lub depresji poporodowej
- wiesz, że jesteś Dorosłym Dzieckiem Alkoholika lub osobą współuzależnioną
- cierpisz z powodu przebytej traumy, wypadku, nadużycia, zmagasz się z objawami PTSD
- nie lubisz siebie, krytykujesz, oceniasz i nie czujesz się ze sobą dobrze
- nie dbasz o swoje granice, nie umiesz odmawiać i masz wrażenie, że wszyscy „wchodzą Ci na głowę”
- masz trudności z wchodzeniem i utrzymaniem dobrych relacji
- trudno Ci uniezależnić się od rodziców lub sam jesteś rodzicem i przeżywasz kryzys w związku z dorastaniem i usamodzielnianiem się Twoich dzieci
- często odczuwasz złość ale trudno Ci odkryć dlaczego
- masz poczucie, że po raz kolejny zataczasz w życiu koło, a podobne sytuacje powtarzają się
Zapraszam Cię na konsultację psychoterapeutyczną, podczas której spróbujemy wspólnie ustalić czy potrzebujesz psychoterapii, jaki miałby być jej cel, częstotliwość i przybliżony czas trwania.
Komu pomagam?
Pracuję indywidualnie z osobami dorosłymi, w wieku 21 +
W swojej praktyce psychoterapeutycznej często pracuję z kobietami, w różnym wieku i na różnych etapach życia. Bardzo często ich kłopoty emocjonalne związane są z kryzysami jakie przeżywają w bliskich relacjach damsko-męskich. Jak to, co dzieje się w tych relacjach lub fakt, że aktualnie takiej relacji nie ma i strach, że nigdy już nie będzie, determinuje ich myślenie o sobie i funkcjonowanie w życiu.
Rozmawiam z kobietami, których partner/mąż jest uzależniony lub one są emocjonalnie uzależnione od niego trwając w toksycznej relacji. Widzę jak wiele pracy i wysiłku musi włożyć kobieta aby zmienić swój sposób patrzenia na ten związek i dotrzeć do momentu w którym uzna, że jest ważna, że jej potrzeby są ważne i że może coś zmienić w swoim życiu.
Niekiedy okresem wymagającym wsparcia psychoterapeuty jest czas przygotowywania się i trwania procesu rozwodowego. Potrzeba wtedy, na bieżąco radzić sobie z przeżywanymi emocjami jak również z trudnymi emocjami dzieci. To także ważny czas kończenia, domykania, opłakania i wyciągnięcia wniosków z tej ważnej relacji, w którym często towarzyszę kobietom.
Bardzo bliska jest mi również praca z tematyką strat okołoporodowych, poronień czy trudności z zajściem w ciążę, leczeniem niepłodności. Coraz częściej Panie ale i Panowie (tatusiowie) są świadomi i czują, że chcą o tym porozmawiać, zwłaszcza że najczęściej emocjonalny ból jaki odczuwają jest nierozumiany przez najbliższych. Kobiety odczuwają brak przyzwolenia społecznego i ogromną niezręczność, by płakać po Kimś, kogo tak naprawdę nikt nie widział i nie zdążył poznać. A procedury medyczne i urzędowo-formalne odzierają je z godności, uprzedmiatawiają i sprawiają, że same nie dają sobie prawa do przeżywania bólu i rozpaczy po stracie. Tatusiowie - często zmęczeni przedłużającymi się staraniami o potomstwo i procedurami związanymi z in-vitro, nie rozumieją emocji jakie targają partnerką, również przeżywają kryzys i zgłaszają się po pomoc.
Niekiedy trudnym emocjonalnie momentem dla kobiety jest sam poród (fakt, że coś nie poszło po jej myśli, lub wydarzyło się w trakcie coś traumatycznego), jak również sam początek macierzyństwa i przeżywane w związku z tym frustracje, wątpliwości i poczucie winy (nie jestem dobrą matką). To ważny moment, w którym należy zwrócić szczególną uwagę na kondycję psychiczną „młodej mamy” i w razie wątpliwości umówić do specjalisty.
Bliską mi tematyką jest również kwestia dotycząca trudności w komunikacji jak i stawianiu granic zarówno w relacjach prywatnych: dorosłe dzieci-rodzice/teściowie, relacje partnerskie, relacje z rodziną pochodzenia (rodzice, rodzeństwo, dziadkowie) jak i zawodowych (z przełożonymi, z pracownikami).
Pracuję z osobami cierpiącymi na depresję, zaburzenia lękowe i mieszane, nerwicę natręctw, choroby psychosomatyczne oraz doświadczającymi bólu emocjonalnego, który w jakikolwiek sposób ogranicza ich funkcjonowanie i radość życia.
Jak pomagam?
Stwarzam bezpieczne miejsce do rozmowy, podczas której Pacjent ma bezpieczną przestrzeń do przeżywania i doświadczania swoich emocji. Rozmawiam, pytam, jestem ciekawa historii z którą przychodzi. Zachęcam do czucia własnych emocji w ciele, proponuję pracę z technikami, które to umożliwiają. Czasem proszę o „pracę domową”, refleksję, wnioski. Dlatego bardzo ważne jest zaangażowanie Pacjenta i motywacja do zmiany jak również Jego pragnienie, co miałoby się zmienić po zakończeniu psychoterapii.
Bardzo utożsamiam się z tym stwierdzeniem, że sesja psychoterapeutyczna jest jak spotkanie na szczycie lub jak narada sztabowa, a cała psychoterapia dzieje się pomiędzy jedną sesją a drugą, kiedy omawiane treści „pracują” w Pacjencie, kiedy ma on swoje przemyślenia/refleksje, momenty „Acha!” i kiedy może doświadczać nowych zachowań i sposobów reagowania w swoim codziennym życiu.
Zapraszam na pierwszą konsultację, podczas której postaramy się określić jakiej pomocy potrzebujesz.
Mogą to być spotkania formie konsultacji (nie wymagają regularności, pracujemy nad konkretnym zagadnieniem lub nurtującym Cię dziejącym się tu i teraz problemem, polegają głownie na wsparciu i psychoedukacji)
Terapia krótkoterminowa, umawiamy się wtedy na konkretną ilość np. 10 regularnych sesji z reguły raz w tygodniu (dopuszczalne są sesje raz na 2 tygodnie, pracujemy wtedy nad lepszym radzeniem sobie w konkretnej dotykającej Cię aktualnie sytuacji życiowej i wypracowaniem metod lepszego i bardziej konstruktywnego radzenia sobie w niej.
Terapia długoterminowa, może trwać od kilu miesięcy do kilku lat, polega na regularnych sesjach odbywających się raz w tygodniu, czasami lub w niektórych okresach terapii raz na 2 tygodnie, służy głębokiej pracy terapeutycznej, przepracowaniu traum, zrozumieniu i przeżyciu trudnych emocji oraz powrotowi do dzieciństwa i przepracowaniu relacji z ważnymi osobami, a w konsekwencji na zmianie postaw i zachowań. Jest pracą wglądową polegającą na uświadomieniu sobie wypartych wcześniej treści i ich wpływu na obecne funkcjonowanie.